Centrum Medyczne Bieńkowski

Leczenie zespołu cieśni nadgarstka

Dłonie – mała, jednak tak bardzo istotna, część naszego ciała. Na co dzień nie zastanawiamy się nad ich funkcjonalnością, jednak zaczynamy doceniać rolę dłoni w chwili, gdy motoryka tej części zostaje zaburzona. Jedną z częściej występujących jednostek chorobowych, które wpływają na dysfunkcję dłoni jest zespół cieśni nadgarstka.
O zaburzeniu tym świadczy zbiór objawów związany z uciskiem na nerw pośrodkowy, przebiegający w kanale nadgarstka. Choroba ta należy do grupy neuropatii uciskowych, co oznacza, że za niekorzystne zmiany w nerwie odpowiada ucisk mechaniczny. Zespół może powstać bez konkretnej przyczyny, ale zazwyczaj towarzyszy różnym chorobom, stanom zapalnym lub jest konsekwencją nawyków. Przyczyn powstania ZCKN (zespół cieśni kanału nadgarstka) jest wiele, zaczynając od tych, po których dolegliwości pojawiają się natychmiastowo, czyli urazy (złamania lub przemieszczenia kości w obrębie nadgarstka) oraz tych, przy których problem pojawia się stopniowo.Stany, które sprzyjają wystąpieniu ZCKN, to choroby tarczycy, cukrzyca, choroby reumatoidalne, dna moczanowa, gruźlica lub nieprawidłowości, występujące w strukturach kanału nadgarstka, takie jak gangliony, kostniaki, tłuszczaki. Do nawyków, które mogą wywołać patologię, należą powtarzające się ruchy nadgarstków i palców, występujące w czynnościach takich jak: gra na instrumencie, operowanie myszką, pisanie na klawiaturze, długie trzymanie narzędzi itp.
Osoby szczególnie predysponowane do pojawienia się tego zespołu powinny na co dzień pamiętać o profilaktycznych ćwiczeniach rozciągających oraz prawidłowej postawie i odpowiedniej pozycji w czasie pracy. Medycyna dysponuje kilkoma metodami leczenia tej dolegliwości, a lekarz dobiera odpowiednią na podstawie wywiadu zebranego od pacjenta. Jedną z nieoperacyjnych metod jest zakładanie na noc ortez, które unieruchamiają nadgarstki, chroniąc przed dłuższym zginaniem. Inną jest stosowanie glikokortykosteroidów podawanych miejscowo w zastrzykach (tzw. blokady), a czasem także doustnie. W sytuacjach, gdy wymienione terapie nie przynoszą poprawy, przeprowadza się leczenie operacyjne. Operacja jest jedyną metodą pozwalającą na całkowite wyleczenie, ponieważ usuwa przyczynę zmian, czyli ucisk wywierany na nerw pośrodkowy. Istnieją dwie techniki odbarczenia cieśni: endoskopowa i otwarta. W naszym centrum stosuje się metodę otwartą, w której chirurg wykonuje cztero- lub pięciocentymetrowe cięcie tuż nad nadgarstkiem, preparuje tkanki i odsłania kanał nadgarstka, usuwa patologie tkankowe i przycina uciskające więzadło poprzeczne, wreszcie zszywa ranę. Anestezjolog decyduje o tym, w jakim znieczuleniu odbędzie się zabieg, w większości przypadków pacjent tego samego dnia wraca do domu.

Metody leczenia

Medycyna dysponuje kilkoma metodami leczenia tej dolegliwości, a lekarz dobiera odpowiednią na podstawie wywiadu zebranego od pacjenta. Jedną z nieoperacyjnych metod jest zakładanie na noc ortez, które unieruchamiają nadgarstki, chroniąc przed dłuższym zginaniem. Inną jest stosowanie glikokortykosteroidów podawanych miejscowo w zastrzykach (tzw. blokady), a czasem także doustnie. W sytuacjach, gdy wymienione terapie nie przynoszą poprawy, przeprowadza się leczenie operacyjne. Operacja jest jedyną metodą pozwalającą na całkowite wyleczenie, ponieważ usuwa przyczynę zmian, czyli ucisk wywierany na nerw pośrodkowy. Istnieją dwie techniki odbarczenia cieśni: endoskopowa i otwarta. W naszym centrum stosuje się metodę otwartą, w której chirurg wykonuje cztero- lub pięciocentymetrowe cięcie tuż nad nadgarstkiem, preparuje tkanki i odsłania kanał nadgarstka, usuwa patologie tkankowe i przycina uciskające więzadło poprzeczne, wreszcie zszywa ranę. Anestezjolog decyduje o tym, w jakim znieczuleniu odbędzie się zabieg, w większości przypadków pacjent tego samego dnia wraca do domu.

Jakie są objawy zespołu cieśni nadgarstka?

Najczęstszymi objawami charakterystycznymi dla tego zespołu są nieprzyjemne doznania w okolicy kciuka, palca wskazującego oraz połowy palca serdecznego. Dolegliwości to m.in.: mrowienie, drętwienie, ograniczona ruchomość, dyskomfort, osłabienie mięśni, a czasami ich zanik. Codzienne czynności wymagające precyzyjnego chwytania, takie jak chwytanie przedmiotów, używanie klawiatury, pisanie długopisem, zaciskanie pięści sprawiają pacjentom problem. Czasami dolegliwości są tak nasilone, zwłaszcza nocą, że zaburzają sen pacjentów i znacznie wpływają na jakość ich wypoczynku.

Metody leczenia przepuklin

Powstało wiele metod leczenia tych schorzeń, jednak najskuteczniejszym sposobem leczenia przepuklin brzusznych jest operacja. Wśród metod operacyjnych wyróżnia się obecnie: operację klasyczną, operację laparoskopową oraz operację endoskopową przedotrzewnową. Operacja klasyczna, zwana też otwartą, jest do dziś najczęściej wykonywanym zabiegiem naprawczym przepuklin na świecie. Odbywa się w znieczuleniu i polega na przeprowadzeniu nacięcia skóry w okolicy przepukliny, następnie wypreparowaniu worka przepuklinowego z zawartością, ustawienia go w prawidłowym położeniu we wnętrzu jamy brzusznej oraz naprawie ubytku w ścianie jamy brzusznej w celu uniknięcia nawrotów przepukliny. W operacji klasycznej odtworzenie ściany jamy brzusznej może zostać przeprowadzone z wykorzystaniem różnych materiałów syntetycznych, np. siatek z tworzywa sztucznego lub też bez nich – z wykorzystaniem tkanki własnej pacjenta. Nie ma jednej najdoskonalszej metody klasycznej operacji przepukliny, dlatego też istnieje, zwłaszcza w leczeniu przepuklin pachwinowych, duża liczba metod stosowanych równolegle przez różnych chirurgów. Metody te dają zbliżone wyniki leczenia. W naszym centrum wykonujemy zabiegi metodą klasyczną i laparoskopową, w znieczuleniu miejscowym, jak i ogólnym. Wybór metody jest uzależniony od charakteru schorzenia i decyzji lekarza.

Brak wcześniejszych usług do pokazania!

Brak następnej usługi do pokazania!